Budowę podobozu w Babicach poprzedziło wysiedlenie mieszkańców w kwietniu 1941 r. Władze niemieckie nakazały im pozostawić nawet inwentarz żywy. Większość wysiedlonych wywieziono do Generalnego Gubernatorstwa, część osiedliła się w Oświęcimiu oraz okolicznych wsiach. Do wsi skierowano komanda więźniów, których zadaniem była rozbiórka zagród rolniczych. Demontaż domów i zabudowań gospodarskich trwał do 1942 r. Pozyskane materiały wykorzystano przy budowie obozu w Brzezince oraz podobozu w Babicach.

W tym samym roku władze podjęły decyzję o osiedleniu w istniejących jeszcze domostwach rodzin niemieckich pracowników cywilnych zatrudnionych w IG – Farbenindustrie. W pierwszym etapie budowy podobozu więźniowie zatrudnieni przy rozbiórce byli codziennie przyprowadzania do pracy z oddalanego o 2,5 km  KL Auschwitz. W ramach prac wybudowano baraki mieszkalne, dwie stodoły, obory, stajnie, pomieszczenia na narzędzia, silos, gnojownik oraz basen przeciwpożarowy. W stajniach i oborach umieszczono inwentarz wysiedlonych mieszkańców.

Podobóz stały zorganizowano w marcu 1943 r. Osadzono w nim około 60 więźniów i 50 więźniarek. Liczba więźniów w kolejnych miesiącach wzrosła do 180 kobiet i około 200  mężczyzn. Przeważali Żydzi, byli też Polacy oraz jeńcy radzieccy. W chwili ewakuacji w obozie było 180 więźniarek i około 160 więźniów.

Więźniowie wykonywali prace związane z uprawą zbóż, buraków cukrowych i pastewnych, ziemniaków, kapusty, rzepaku, zbierali siano na paszę. Pola nawożono popiołami ludzkimi przywożonymi z krematorium oświęcimskiego. Część więźniów była zatrudniona przy melioracji okolicznych gruntów. W okresie zmniejszenia natężenia prac rolnych niwelowali teren, budowali drogi oraz rozbierali budynki. W 1944 r., kiedy konie zostały zabrane przez wojsko, zastąpiono je przy pługach krowami, a w krótkim czasie więźniarkami. Była to najcięższa praca jaką wykonywały. Trwała od świtu do zmierzchu.    

Warunki bytowe więźniarek znacząco różniły się od tych w obozie kobiecym w Brzezince. Miały one do dyspozycji pojedyncze sienniki oraz koce. Dzięki dostępowi do wody w budynku i w studni oraz pomieszczenia z piecem kuchennym mogły dbać o higienę. Pomieszczenia, w których zamieszkiwały, były opalane zimą, jesienią i wczesną wiosną. Do dyspozycji więźniów był też punkt sanitarny, gdzie udzielano pomocy medycznej. Wyżywienie nie dobiegało od standardów w kompleksie KL Auschwitz. Jego podstawę stanowiła „kawa”, „zupa” oraz głodowe porcje chleba lub gotowanych ziemniaków. Strojem podstawowym w zimie były pasiaki, latem zaś szare lub granatowe płócienne suknie oraz fartuchy. Na głowach noszono białe chustki.

Wszelkie kontakty między więźniarkami i więźniami były surowo zakazane. Próby rozmów były karane biciem i pozbawieniem jedzenia.

Komando więźniarek zlikwidowano w lipcu 1944 r. przenosząc je do obozu żeńskiego w Brzezince. W chwili ewakuacji podobozu 17 stycznia 1945 przebywało na jego terenie 159 więźniów zdolnych do wymarszu.   

Bibliografia:

Auschwitz 1940 – 1945. Węzłowe zagadnienia z dziejów obozu. Tom 1 Założenie i organizacja obozu., pod red. W. Długoborskiego, F. Pipera, Oświęcim 1995. 

Der Ort des Terrors. Geschichte der nationalsozialistischen Konzentrationslager, Band 5 pod red. W.Benz, B. Distel, München 2007.

Zięba Anna, „Wirtschaftshof Babitz”. Podobóz przy majątku dworskim Babice., Zeszyty Oświęcimskie nr 11, Oświęcim 1969.